ദൈവം മനുഷ്യനെ സൃഷ്ടിച്ചതു പ്രപഞ്ചത്തിൻറെ മേൽ പരിപൂർണ്ണ അധികാരമുള്ളവനായിട്ടാണ് (ഉൽ. 1:26,28). ആ അധികാരം സാത്താൻ കവർന്നെടുക്കുകയാണു ചെയ്തത്. അങ്ങനെ കവർന്നെടുത്ത അധികാരത്തെക്കുറിച്ചാണു സാത്താൻ യേശുവിൻറെ മുൻപിൽ വീമ്പടിക്കുന്നത്. ‘ഇവയുടെ മേൽ എല്ലാ അധികാരവും മഹത്വവും നിനക്കു ഞാൻ തരാം. ഇതെല്ലം എനിക്കു നൽകപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ‘ (ലൂക്കാ 4:6).
സ്വതന്ത്രനായി സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട മനുഷ്യൻ തൻറെ ദൈവദത്തമായ അധികാരം തൻറെ പാപം വഴിയായി പിശാചിന് അടിയറ വച്ചു. അങ്ങനെ മനുഷ്യൻറെ ആത്മാവിനുമേൽ അധികാരം സ്ഥാപിക്കാൻ കഴിഞ്ഞതോടെ അവൻറെ ഭൗതികമേഖലകളുടെ മേൽ അധികാരം സ്ഥാപിക്കുക എന്നതു പിശാചിനു കൂടുതൽ എളുപ്പമായിത്തീർന്നു.
അത് അന്നും ഇന്നും എന്നും അങ്ങനെ തന്നെയാണ്. ഏതൊരാളും ഭൗതിക അടിമത്തത്തിലേക്കു പോകുന്നതിനു മുൻപായി അവൻ ആത്മീയ അടിമത്തത്തിൽ ആയിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കും. അത് അവൻ അറിയുന്നില്ല എന്നുമാത്രം.
ജോസഫിൻറെ കാലത്ത് ഈജിപ്തിൽ ചെന്ന ഇസ്രായേൽക്കാർ സ്വതന്ത്രരായിരുന്നു എന്നു മാത്രമല്ല അവർക്ക് ആ നാട്ടിലെ ഏറ്റവും ഫലഭൂയിഷ്ഠമായ പ്രദേശമാണു ഫറവോ സമ്മാനമായി കൊടുത്തതും. എന്നാൽ മോശയുടെ കാലമായപ്പോഴേക്കും അവർ ഈജിപ്തിൽ അടിമകളായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അതിൻറെ കാരണം ചികയേണ്ടത് ഈജിപ്തിലെ നാനൂറു വർഷത്തെ അവരുടെ ചെയ്തികളിലാണ്. ആ കാലഘട്ടത്തിൽ അവർ ഈജിപ്തുകാർ ആരാധിച്ചിരുന്ന വിഗ്രഹങ്ങളാൽ സ്വാധീനിക്കപ്പെട്ടു. സീനായിൽ വച്ച് അഹറോൻ അവർക്കായി ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുത്തത് ഒരു കാളക്കുട്ടിയെയാണെന്നു നമുക്കറിയാം? എന്തുകൊണ്ടു കാളക്കുട്ടി? കാരണം അവർക്ക് ഈജിപ്തിൽ വച്ചു പരിചിതമായ വിഗ്രഹമായിരുന്നു Apis എന്ന കാളദൈവം അഥവാ കള്ളദൈവം! അതിനെ ഇസ്രായേൽക്കാരും ആരാധിച്ചിരുന്നു. അബ്രാഹത്തിൻറെയും ഇസഹാക്കിൻറെയും യാക്കോബിൻറെയും ദൈവത്തെ മാത്രം ആരാധിച്ചിരുന്ന ആദ്യകാലത്ത് അവർ ഈജിപ്തിൽ സതന്ത്രരും പ്രമാണിമാരുമായിരുന്നു. എന്നാൽ അവർ വിഗ്രഹാരാധനയിലേക്കും ആത്മീയ അടിമത്തത്തിലേക്കും നീങ്ങിയപ്പോൾ ഭൗതികമായ അടിമത്തം അതിനു പിന്നാലെ അവരെ തേടിവന്നു.
ബാബിലോൺ പ്രവാസത്തിലും സംഭവിച്ചത് ഇതുതന്നെയാണ്. പ്രവാചകന്മാരിലൂടെ ദൈവം ഇസ്രായേൽക്കാർക്കു കൊടുത്ത മുന്നറിയിപ്പുകൾക്കു കണക്കില്ല. എന്നിട്ടും അവർ വിഗ്രഹങ്ങളുടെ പിറകെ പോയി. ആത്മീയ അടിമത്തം അവരെ തീർച്ചയായും ഭൗതിക അടിമത്തത്തിലേക്കു നയിക്കും എന്നു തുറന്നുപറഞ്ഞ ജെറമിയാ പ്രവാചകനെ കിണറ്റിലെറിയുകയാണ് അവർ ചെയ്തത്. എന്നാൽ ജെറമിയാ പറഞ്ഞതായിരുന്നു ശരിയെന്നു കാലം തെളിയിച്ചു. ‘നിയമലംഘകരായ ശത്രുക്കളുടെയും ഏറ്റവും നിന്ദ്യരായ ധിക്കാരികളുടെയും ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും ദുഷ്ടനായ, അനീതി പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരു രാജാവിൻറെയും കരങ്ങളിൽ അങ്ങ് ഞങ്ങളെ വിട്ടുകൊടുത്തിരിക്കുന്നു’ (ദാനി 3:9) എന്നു വിലപിക്കത്തക്കവിധം അത്ര ദുസഹമായിരുന്നു ആ അടിമത്തം.
ആഹാബും ഭാര്യ ജെസബെലും ചേർന്ന് എപ്രകാരമാണ് ഒരു ജനത്തെ മുഴുവൻ ആത്മീയ അന്ധകാരത്തിലേക്കു കൊണ്ടുപോയതെന്നു രാജാക്കന്മാരുടെ ഒന്നാം പുസ്തകത്തിൽ നാം വായിക്കുന്നുണ്ട്. ആഹാബിനെപ്പോലെ തന്നെ ഇസ്രായേലിൽ ഭരണം നടത്തിയ മറ്റു പതിനേഴു രാജാക്കന്മാരും തങ്ങളുടെ ജനത്തെ ഒന്നിനൊന്ന് ആത്മീയ അടിമത്തത്തിലേക്കു നയിച്ചു. ഫലമോ? BC 721 ൽ ഇസ്രായേൽ നശിപ്പിക്കപ്പെട്ടു! ഇസ്രായേലിൻറെ ദുരവസ്ഥ നേരിട്ടറിഞ്ഞിട്ടും യൂദാ പാഠം പഠിച്ചില്ല. അവർ വിഗ്രഹാരാധനയിൽ കൂടുതൽ ആവേശത്തോടെ മുഴുകി. BC 587 ൽ അവരുടെയും ഭൗതിക അടിമത്തം പൂർണ്ണമായി. ജെറുസലേം ദൈവാലയവും നഗരം തന്നെയും നശിപ്പിക്കപ്പെടുകയും ജനം പ്രവാസത്തിലേക്കു പോവുകയും ചെയ്തു.
ഓരോ പ്രവാസവും ഭൗതിക അടിമത്തത്തിലേക്കാണു നമ്മെ കൊണ്ടുപോകുന്നത്. എന്നാൽ അതിനു മുമ്പുതന്നെ നാം ആത്മീയമായി മറ്റാരുടെയോ അടിമകളായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു എന്നതു കാലങ്ങൾക്കുശേഷം തിരിഞ്ഞുനോക്കുമ്പോൾ മാത്രമേ മനസിലാവുകയുള്ളൂ. പച്ചപ്പുല്ലു തേടി പോകുന്ന ഇടങ്ങളെല്ലാം നല്ല ദേശങ്ങളായിക്കൊള്ളണമെന്നില്ല. ആ ജ്ഞാനം ഉണ്ടായതുകൊണ്ടാണു തെരഞ്ഞെടുക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം അബ്രഹാം ലോത്തിനു വിട്ടുകൊടുത്തത്. കർത്താവിൻറെ തോട്ടം പോലെയും സോവാറിനു നേരെയുള്ള ഈജിപ്തിലെ മണ്ണുപോലെയുമുള്ളതും ജലപുഷ്ടിയുള്ളതുമായ ജോർദാൻ സമതലത്തിലാണു ലോത്തിൻറെ കണ്ണുടക്കിയത് (ഉൽ 13:10). എന്നാൽ അതു നാശത്തിന് ഉഴിഞ്ഞിട്ടിരുന്ന ദേശമാണെന്നു ലോത്തിനു മനസിലായില്ല. ദൈവത്തിൻറെ കരുണ കൊണ്ടു മാത്രമാണു ലോത്ത് അവിടെനിന്നു രക്ഷപ്പെട്ടത്. ഫലഭൂയിഷ്ഠവും ജലസമൃദ്ധവുമായ സമതലത്തിൽ നിന്ന് ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരു മലയിലെ ഗുഹയിലേക്കുള്ള പലായനവും വഴിയിൽ ഉപ്പുതൂണായി മാറിയ ഭാര്യയും വഴിവിട്ട കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാനിറങ്ങിയ പെൺമക്കളും എല്ലാം ചേർന്ന് ആ മനുഷ്യൻറെ സന്തോഷം കെടുത്തിക്കളഞ്ഞു.
മുപ്പതു വെള്ളിനാണയങ്ങളുടെ കിലുക്കം തന്നെ ആകർഷിക്കുന്നതിനുമുൻപേ യൂദാസ് പിശാചിൻറെ അടിമത്തത്തിലായിരുന്നു. യൂദാസിനോടൊപ്പം കർത്താവിനെതിരെ നിന്നവരുടെ വിധിയാകട്ടെ ഏറെത്താമസിയാതെ റോമൻ അടിമത്തത്തിലേക്കു പോകാനായിരുന്നു.
അനർഹമായി പ്രധാനപുരോഹിതസ്ഥാനത്തെത്തിയ ജാസൻ നിയമാനുസൃതമായ ജീവിതസമ്പ്രദായങ്ങൾ നാട്ടിൽ നിന്നു നിർമാർജനം ചെയ്ത്, നിയമവിരുദ്ധമായ പുതിയ ആചാരങ്ങൾ ഏർപ്പെടുത്തിയത് (2 മക്ക 4:11) തൻറെ പുതിയ യജമാനന്മാരെ പ്രീതിപ്പെടുത്താനായിരുന്നു. ‘ദൈവികകാര്യങ്ങളോട് അനാദരം കാണിക്കുന്നതു നിസാരമല്ല. ഭാവിസംഭവങ്ങൾ ഈ വസ്തുത തെളിയിക്കും’ (2 മക്ക 4(:17) എന്ന പ്രവചനം നിറവേറാൻ പിന്നെ ഏറെ താമസമുണ്ടായില്ല. ദൈവാലയം കൊള്ളയടിക്കപ്പെടുകയും അശുദ്ധമാക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു. മൂന്നു ദിവസത്തിനുള്ളിൽ നാല്പതിനായിരം യഹൂദർ വധിക്കപ്പെടുകയും അത്ര തന്നെ യഹൂദർ അടിമകളായി വിൽക്കപ്പെടുകയും ചെയ്തു ( 2 മക്ക. 5:14) . ദൈവത്തിൻറെ ആത്മീയസംരക്ഷണത്തിൽ നിന്നു സ്വയം പുറത്തുപോയ ആ ജനം ചെന്നെത്തിയത് ‘കരയിൽ നീന്താനും കടലിൽ ഓടാനും കഴിയുമെന്നു കരുതാൻ തക്കവിധം അഹങ്കാരോന്മത്തനായ’ ( 2 മക്ക. 5:21) അന്തിയോക്കസ് രാജാവിൻറെ ക്രൂരഭരണത്തിനു കീഴിലായിരുന്നു .
പ്രവാസങ്ങളുടെ ഈ കാലത്തു നാം മനസിലാക്കേണ്ട ഒരു കാര്യം ഓരോ പ്രവാസത്തിൻറെ പിറകിലും ആത്മീയമായ ഒരു കാരണം ഉണ്ടാകും എന്നാണ്. അബ്രാഹം പ്രവാസം ആരംഭിച്ചതു വിഗ്രഹാരാധകരുടെ കുടുംബത്തിൽ നിന്നു രക്ഷപെടാനായിരുന്നുവെങ്കിൽ അബ്രാഹത്തിൻറെ സന്തതികളുടെ പ്രവാസത്തിൻറെ കാരണം അവർ വീണ്ടും വിഗ്രഹങ്ങളുടെ അടിമകളായി മാറി എന്നതാണ്.
ഇന്നു പലരുടെയും വിഗ്രഹം പണമാണ്. മാമോനെയും ദൈവത്തെയും ഒരുമിച്ചു സേവിക്കുക സാധ്യമല്ലാത്തതുകൊണ്ട് അവർ സൗകര്യപൂർവം ദൈവത്തെ ആദ്യമേ തന്നെ മാറ്റിനിർത്തുന്നു. എന്നിട്ടു ദൈവപ്രമാണങ്ങൾ ലംഘിക്കാൻ സൗകര്യമൊരുക്കുന്ന ഇടങ്ങളിലേക്കു പണം തേടി യാത്രയാകുന്നു. പന്നിക്കൂട്ടിലേക്കു പോയ ധൂർത്തപുത്രൻ അതിനുമുമ്പേ പിതാവുമായുള്ള ആത്മബന്ധം മുറിച്ചുകളഞ്ഞിരുന്നു. പിതാവിൻറെ ഭവനത്തിൽ ലഭിക്കാത്ത സുഖങ്ങൾ തേടിയുള്ള ആ യാത്രയാണ് അവനെ കടുത്ത അടിമത്തത്തിൽ കൊണ്ടുചെന്നെത്തിച്ചത്.
യേശുക്രിസ്തു കുരിശിൽ സാധിച്ച മനുഷ്യരക്ഷയെ നിഷേധിക്കുന്ന മതങ്ങളെപ്പോലും ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസത്തോടു തുലനം ചെയ്യുന്നിടത്താണ് ആധുനികകാലത്തെ ആത്മീയഅടിമത്തം ആരംഭിക്കുന്നത്. അബ്രാഹത്തിനു ശരീരപ്രകാരം ജനിച്ച ഇസ്മായേലും വാഗ്ദാനപ്രകാരം ജനിച്ച ഇസഹാക്കും ഒരുപോലെയാണെന്നും യേശുക്രിസ്തുവും പിന്നീട് നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കുശേഷം സൃഷിക്കപ്പെട്ട ഈസാനബി എന്ന കഥാപാത്രവും ഒന്നാണെന്നും അബ്രാഹത്തിൻറെ മക്കൾ എന്ന ഓമനപ്പേരിട്ടു വിളിക്കുന്നവർ എല്ലാം ആരാധിക്കുന്നത് ഒരു ദൈവത്തെ തന്നെയാണെന്നും ഒക്കെയുള്ള അബദ്ധപ്രബോധനങ്ങൾ ഒരുപാടു ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ ആത്മീയജീവിതത്തിൻറെ അടിത്തറ ഇളക്കിയിട്ടുണ്ട്. എല്ലാം ഒന്നാണെങ്കിൽ ക്രിസ്ത്യാനി ആയിരിക്കുന്നതിൽ പ്രത്യേകിച്ച് അർത്ഥമൊന്നുമില്ലല്ലോ. അവിടെ തുടങ്ങുന്ന ആത്മീയ പാപ്പരത്തമാണ് ഇന്നു നമ്മുടെ നാട്ടിലടക്കം പലയിടത്തും ക്രിസ്ത്യാനികൾ അനുഭവിക്കുന്നതും ഭാവിയിൽ തീവ്രമാകാൻ പോകുന്നതുമായ ഭൗതിക അടിമത്തത്തിൻറെ മൂലകാരണം.
ഭൗതിക അടിമത്തം – അതു രാഷ്ട്രീയമായാലും സാമ്പത്തികമായാലും സാമൂഹ്യമായാലും സാംസ്കാരികമായാലും – തുടങ്ങുന്നത് ആത്മീയ അടിമത്തത്തിലായിരിക്കും. സത്യദൈവത്തിൽ നിന്നകലുന്നതാണ് അതിൻറെ തുടക്കം. അതോർത്തുകൊണ്ടു പ്രവാചകൻ എഴുതുന്നു; ‘ നിൻറെ കർത്താവായ ദൈവത്തെ ഉപേക്ഷിക്കുന്നത് എത്ര ദോഷകരവും കയ്പ് നിറഞ്ഞതുമാണെന്നു നീ അനുഭവിച്ചറിയും’ (ജെറ 2:19).
(www.divinemercychannel.com)